tirsdag 26. mai 2015

Kraften

Fil. 3, 10. Kraften.

-          «Så jeg kan få kjenne – kraften av hans oppstandelse.»
 Her skal vi stanse litt for denne bibelske sannhet: Kraften i Jesu oppstandelse. Så jeg kan få - -  sier Paulus. Det var noe som ikke var selvfølgelig. Og prof. Ole Hallesby skrev om dette: «Den er en hemmelig kraft, den seirer gjennom nederlag.» Det er det motsatte av det vi tenker. For å forstå litt av dette, kan vi gå til Jesus og hans erfaring her på jorden.

1. Jesus gjorde dette.

Han opplevde det største ytre nederlag i denne verden da han døde. Døden er slutten på livet, og det var lett for tilhengerne hans å tenke: Er dette slutten på alt? Noen av dem hadde vært sammen med Jesus in over tre år. Noen mente trolig at en periode i livet var slutt og de gikk tilbake til det gamle jordiske livet. «Jeg har av sted for å fiske,» sa en. Vi går med deg, sa noen andre. Joh. 21, 3.

Likevel: Dette ble den største seier i denne verden, og det var begynnelsen på flere seire. For i døden knuste Jesus døden. Han brøt ned gjerdets skillevegg. Jesus viste seg som Gud og allmektig Herre. Jorden på Golgata skalv i Jesu dødsstund. Da var det han ropte: Fullbrakt. Ikke noe kunne stanse Jesus nå. Alt var jo ferdig.

Deretter kom hans legemlige oppstandelse. Det var en ny seier – og her er vi ved oppstandelseskraften. Han som var død, brøt dødens lenker og viste at han levde midt i døden. Til korinterne skrev Paulus noe om betydningen av denne oppstandelse, 1. Kor. 15. Alt avhenger av den. Uten Jesu seier over graven var alt det andre i kristendommen forgjeves og unyttig.

Jesus viste altså at han hadde denne kraften. Han fikk den av sin Far og brøt seg vei gjennom alt som stengte. For oppstandelsens kraft er det ingen hindring eller stengsel. Mesteren hadde gjort sin gjerning, alt var i orden. Nå skulle han tilbake til sin himmel for å tjene oss derfra. Det var til gagn for oss at han dro hjem. Da kan han være med oss alle  til alle tider uten begrensning. Det er også noe av kraften fra Gud.

2. Våre nederlag?

Paulus fletter seg selv inn i dette: så jeg kan få kjenne… Der er vi alle som kristne. Det gikk ikke alltid så lett og enkelt for Paulus. Han hadde sin strid og sine vansker og kanskje noen nederlag. Har ikke vi også det? Vi har tapt noen slag i livet.

Paulus sa: Så jeg kan få kjenne… Hvordan ble Paulus kjent med Jesus? Det står om ham da han kom til Damaskus: Se, han ber. Apg. 9, 11. Paulus hadde mye menneskelig kraft i sin forfølgelse av de kristne. Men nå var han knust. Paulus hadde møtt sin overmann. Nå hadde han bare tiggerbønnen igjen.

Og dit må også vi komme – i all vår kristendom og tjeneste og ytre seier. Vi må stadig møte overmannen. Og da blir bønnen noe ganske annet enn før. Paulus hadde bedt mye som fariseer. Men det var ord. Nå var bønnen blitt nød, og da kommer kraften. Der ligger hemmeligheten. I alt vårt strev er vi kraftløse så sant vi ikke er fattige.

Og hva er bønnen? Fortell ham alt. Ikke skjul noe eller pynte på ditt eget liv. Det gjelder tjenesten for Gud, kristenlivet – har det lykkes for deg? Og ditt indre gudsliv – livet med Gud ved hans nåde – hvordan er det?

Nå kan du legge det fram for Ham på nytt. Og bekjenne det du vet om og det du har glemt og kanskje det du ikke visste var synd. Når vi ser på vårt eget liv, blir vi fattige. Og slik skal det være, ellers har vi ikke bruk for nåde. Paulus sier en gang: Derfor vil jeg helst rose meg av min skrøpelighet 2. Kor. 12, 9. Og han legger til: for at Kristi kraft kan bo i meg. Disse to ting henger sammen: Jeg er liten – han gir meg kraften.

3. Arbeidet for Gud.

Guds rike er ikke som andre riker, det er et åndelig rike. For å kunne arbeide der, må vi også være små arbeidere. I denne tjenesten må vi si og erkjenne: Dette kan jeg ikke.

Misjon er ikke organisering og teknikk – selv om det også er med. Men det går galt om vi vil gjøre det i egen kraft og etter eget ønske. Da stoler vi på oss selv, og tjenesten kan lett bli rutine.

Paulus har noe å si også her. Til efeserne taler han slik: For dette evangelium er jeg blitt tjener – jeg den minste av alle de hellige. Ef. 3, 7-8. Ser du hvordan han betrakter seg selv også når det gjeler å tjene i Guds rike. Det også er nåde. Og til de kristne i Korint skriver han det samme: Jeg er den ringeste av apostlene, jeg er ikke en gang verd å kalles apostel. 1. Kor. 15, 9. Det er ydmykhet av høyt merke. Og til sin medarbeider Timoteus sier han: Blant syndere er jeg den største. 1. Tim. 1, 15. Paulus hadde nok møtte mange store syndere på sin. Men alt bleknet når han tenker på sin egen store synd: han hadde kjempet mot Guds Sønn, Jesus og hans venner.

Hele tiden er tanken denne: Jeg er ikke verdig, jeg kan ikke noe – selv om jeg kjenner Det gamle testamentet bedre enn mange andre. Guds rike er så stort og så hellig at jeg kan ikke gjøre noe der. Når han likevel er kalt av Gud til tjeneste, ser han bedre enn mange andre at alt må være nåde. Det er det vi også må se.

4. Dødsdagen vår.


Døden er slutten på alt her på jorden. Da betyr verden og dens rikdom ingen ting. Det smuldrer bort og vi har ingen ting igjen. For det naturlige menneske uten Gud er det bare mørke og evig død igjen. Vi kan ikke tenke oss inn i hva det blir eller forestille oss tilværelsen uten Gud og uten mulighet til å møte frelsen.

For Guds barn er det motsatt. Gud rekker ut sin hånd til deg på dødssenga, og han tar deg hjem til sin himmel. Gud gjør alt. Da blir det så klart at vi kan ingen ting gjøre. Vi er satt helt på sidelinjen i vår dødsstund. Det er Guds oppstandelses kraft som flytter oss fra dødens mørke dal og like inn i sitt rike. «Da blir det han alene og ikke meg og mitt…» Slik blir det ved en kristens dødsseng.

Og tenk etter: Slik er det egentlig hele livet! Når vi har overgitt oss i Guds hånd, er det han som handler med oss og gjør gjerningen.

Og til slutt: Graven er ikke det siste. Det kommer en oppstandelse for oss også. De som er i gravene og hører Jesus til, skal reises opp av mold og mørke. Da er også oppstandelsens kraft virksom, men på en ny måte for oss. Som Guds kraft reiste Jesus opp fra graven og døden, vil han gjenta samme prosess med de troende. Han sender sine engler ut for å hente alt Guds folk hjem. Og englene finner alle troende – om de er i graven, brent til aske eller på havets bunn. I oppstandelsen vil alle troende samles.


Da gjenstår bare ett spørsmål: Blir du og jeg med? Det finnes en vei: å følge Jesus i livet som Guds barn. Nå kan du komme og ta imot. Amen. 

tirsdag 3. februar 2015

Joh 4,1-54
Da nu Herren fikk vite at fariseerne hadde hørt at Jesus vant flere disipler og døpte flere enn Johannes 2 - dog var det ikke Jesus selv som døpte, men hans disipler - 3 da forlot han Judea og drog atter bort til Galilea. 4 Han måtte da reise gjennem Samaria. 5 Så kom han til en by i Samaria, som heter Sykar, nær ved det stykke land som Jakob gav sin sønn Josef; 6 og der var Jakobs brønn. Jesus, som var trett av reisen, satt nu der ved brønnen; det var omkring den sjette time. 7 En kvinne fra Samaria kommer for å dra op vann. Jesus sier til henne: Gi mig å drikke! 8 Hans disipler var gått bort til byen for å kjøpe mat. 9 Den samaritanske kvinne sier da til ham: Hvorledes kan du som er jøde, be mig, en samaritansk kvinne, om å få drikke? - for jøder har ikke samkvem med samaritaner. 10 Jesus svarte og sa til henne: Kjente du Guds gave, og visste du hvem det er som sier til dig: Gi mig å drikke! da hadde du bedt ham, og han hadde gitt dig levende vann. 11 Kvinnen sier til ham: Herre! du har jo ikke noget å dra op vann med, og brønnen er dyp; hvor har du da det levende vann fra? 12 Du er da vel ikke større enn vår far Jakob, som gav oss brønnen og selv drakk av den, han og hans sønner og hans fe? 13 Jesus svarte og sa til henne: Enhver som drikker av dette vann, skal tørste igjen; 14 men den som drikker av det vann jeg vil gi ham, skal aldri i evighet tørste, men det vann jeg vil gi ham, blir i ham en kilde med vann som veller frem til evig liv. 15 Kvinnen sier til ham: Herre! gi mig dette vann, så jeg kan slippe å tørste og å gå hit for å dra op vann! 16 Han sier til henne: Gå avsted, kall på din mann, og kom så hit! 17 Kvinnen svarte: Jeg har ingen mann. Jesus sa til henne: Med rette sa du: Jeg har ingen mann; 18 for du har hatt fem menn, og den du nu har, er ikke din mann. Der talte du sant. 19 Kvinnen sier til ham: Herre! jeg ser at du er en profet. 20 Våre fedre tilbad på dette fjell, og I sier at i Jerusalem er det sted hvor en skal tilbede. 21 Jesus sier til henne: Tro mig, kvinne! den time kommer da I hverken skal tilbede Faderen på dette fjell eller i Jerusalem. 22 I tilbeder det I ikke kjenner, vi tilbeder det vi kjenner; for frelsen kommer fra jødene; 23 men den time kommer, og er nu, da de sanne tilbedere skal tilbede Faderen i ånd og sannhet; for det er sådanne tilbedere Faderen vil ha. 24 Gud er ånd, og de som tilbeder ham, bør tilbede i ånd og sannhet. 25 Kvinnen sier til ham: Jeg vet at Messias kommer, det er utlagt: Kristus; når han kommer, skal han forkynne oss alt. 26 Jesus sier til henne: Det er mig, jeg som taler med dig! 27 Og i det samme kom hans disipler, og de undret sig over at han talte med en kvinne; dog sa ingen: Hvad vil du henne, eller: hvorfor taler du med henne? 28 Kvinnen lot da sin vannkrukke stå og gikk bort til byen og sa til folket der: 29 Kom og se en mann som har sagt mig alt jeg har gjort! Han skulde vel ikke være Messias? 30 De gikk ut av byen og var på veien til ham. 31 Imens bad disiplene ham og sa: Rabbi, et! 32 Men han sa til dem: Jeg har mat å ete som I ikke vet om. 33 Disiplene sa da til hverandre: Skulde nogen ha båret mat til ham? 34 Jesus sier til dem: Min mat er å gjøre hans vilje som har sendt mig, og å fullføre hans gjerning. 35 Sier ikke I at det ennu er fire måneder, så kommer høsten? Se, jeg sier eder: Løft eders øine og se markene, de er alt hvite til høsten! 36 Den som høster, får lønn og samler frukt til evig liv, forat både den som sår og den som høster, kan glede sig sammen; 37 for her er det et sant ord at en sår og en annen høster. 38 Jeg har utsendt eder for å høste det som ikke I har arbeidet med; andre har arbeidet, og I er kommet inn i deres arbeid. 39 Men mange av samaritanene fra den by trodde på ham for kvinnens ords skyld, da hun vidnet: Han har sagt mig alt jeg har gjort. 40 Da nu samaritanene kom til ham, bad de ham bli hos dem; og han blev der to dager. 41 Og mange flere trodde for hans ords skyld, 42 og de sa til kvinnen: Nu tror vi ikke lenger for din tales skyld; for vi har selv hørt, og vi vet nu at han sannelig er verdens frelser. 43 Efter de to dager drog han derfra til Galilea; 44 for Jesus vidnet selv at en profet blir ikke aktet på sitt eget hjemsted. 45 Da han nu kom til Galilea, tok galileerne imot ham, fordi de hadde sett alt det han hadde gjort i Jerusalem på høitiden; for også de var kommet til høitiden. 46 Han kom da atter til Kana i Galilea, der hvor han hadde gjort vann til vin. Og det var en kongens mann i Kapernaum, som hadde en syk sønn; 47 da han fikk høre at Jesus var kommet fra Judea til Galilea, drog han til ham og bad at han vilde komme ned og helbrede hans sønn; for han var nær ved å dø. 48 Jesus sa da til ham: Uten at I ser tegn og under, tror I ikke. 49 Kongens mann sier til ham: Herre! kom ned før mitt barn dør! 50 Jesus sier til ham: Gå hjem, din sønn lever! Mannen trodde det ord Jesus sa til ham, og gikk. 51 Da han nu alt var på hjemveien, møtte hans tjenere ham og fortalte at hans barn levde. 52 Han spurte dem da om den time da det var blitt bedre med ham; de sa til ham: Igår ved den syvende time forlot feberen ham. 53 Faren skjønte da at det var den time da Jesus sa til ham: Din sønn lever; og han trodde selv, og hele hans hus. 54 Dette var det annet tegn som Jesus gjorde da han var kommet fra Judea til Galilea.

fredag 2. juli 2010

Mannakorn frå GT.


Mannakorn:
Eitt vers frå kvart kapittel i Genesis – 1. Mosebok. Dei er og kjem også på Facebook.
Miniandaktar av Nils Dybdal-Holthe.

1) I begynnelsen skapte Gud himmelen og jorda. 1. Mos. 1, 1. Slik tek bibelboka til. Og me er ein del av Guds skaparverk, og ikkje av ei naturleg utvikling gjennom millionar av år. Gud sjølv laga oss. Han tala og det stod der. Det gir oss frimot og glede, for han har ein plan med det han gjorde. Livet vårt er ikkje tilfeldig, me er ein del av Guds plan.

2) Ordet i dag er frå 1. Mos. 2,17. Gud talar til dei nye menneska og seier: Du kan eta av alle tre, men ikkje dette eine. Han prøver dei om dei vil høyra og lyda orda hans. Gjer dei ikkje det, skal dei døy. Og Herren Gud held alltid ordet sitt. Det skjer det som Han har sagt uansett. Denne sida ved Guds ord må me og ta med oss, då vil han velsigna rikeleg.

3) Denne dagen vil eg visa eit vers frå 1. Mos. 3, 15: "Han skal krasa hovudet ditt, og du skal krasa hælen hans." Det er kalla det første evangelium. Jesus Messias skulle knusa slangen, medan slangen berre skulle skada hælen til Messias, dvs. hans menneskeliv. Det viser til Golgata, der vart grunnlaget for vår frelse ordna. Lat det vera ein grunntone gjennom denne dagen.

4) Den første ofringa finn me i 1. Mos. 4. Kain og Abel ofra, men dei var heilt ulike. Det eine vart godkjend av Gud, medan det andre vart vraka. Ikkje all gudsdyrking er ekte. Abel ofra i tru (Hebr. 11), han sett si lit til Gud. Berre den vegen fører fram. Det er slik nå og. Berre ved tru, sa Luther. Det er bibelsk tale.

5) I kap. 5, 24 i 1. Mosebok står det om Enok at han vandra med Gud. Det må vera uttrykk for eit godt og indre liv med Gud sjølv. Det er å leva i tru og få frelsa av nåde utan at me sjølve har fortent noko. Gud tok han til seg, står det. Han fekk koma heim til Guds himmel. Det er også vårt mål.

6) Noah fann nåde for Herrens augo, står det i 1. Mos. 6, 8. Han var den einaste i si tid som det er sagt om. Folket elles levde eit verdsleg liv utan Gud. Han hadde funne nåde, ikkje fortent det. Guds nåde er alltid gratis, og du får heile Guds rike som gåve. Nå ber han deg og om å slå lag med Noah – ved tru på Jesus.

7) Herren lét døra att, 1. Mos. 7, 16. Folket hadde synda, og då kom Gud med dom. Men han opna ein veg for sine: Dei kunne gå inn i arka. Berre dei rettferdige var der inne (v. 1). Berre Noah og hans familie. Då dei var komne inn, lukka Gud døra. Nådetida var slutt. Slik vil det ein gong bli i heile verda. Er du innafor då?

8) Noah bygde eit altar, står det i 1. Mos. 8, 20. Slik ville han takka og tilbe Gud for at han vart berga. Han brukte berre reine dyr og fuglar til offeret. Slik vil Gud ha det. Lat oss og byggja eit bønealtar der me bur, takka og tilbe Han for frelsa. Og så la livet vårt vera reint, alltid reinsa i Jesu blod og leva livet til Guds velbehag. Då er du på trygg veg.

9) I kap. 9, 13 seier Herren: Eg har sett bogen min i skya. Du har kanskje sett at profilbiletet mitt her på Facebook er eit vakkert landskap, med regnbogen over. Det er teiknet på Guds truskap og pakt. Han seier i v. 11: Aldri meir skal det koma ein vassflaum og øydeleggja jorda. Når du synes alt er tungt og motgangen svær, skal du ”sjå” på regnbogen og hugsa lovnaden Gud gav. Løftene kan ikke svikte.

10) I 1. Mos. 10 finn me ei slektstavle for Noah sine tre søner. Jødane har alltid vore nøye med å føra slektsregister. Dei måtte vie at dei var jødar og kva stamme dei høyrde til. I denne lista finn me m. a. Shem. Etter han har semittane namnet sitt, m.m. jødane. Han er kalla stamfar til alle Ebersborna, det er hebrearane, v. 21. Slik skulle me og vera nøye med vår slektstavle. Er me av Guds ætt?

11) Lat oss byggja ein og by og eit tårn, står det i 1. Mos. 11, 4. Dei ville gjera seg eit namn. Det var store tankar som låg bak. Babels tårn er bilete på at menneska vil vera store. Det er frukt av syndefallet. Så byggjer folk tårn på ulike måtar for å heva seg opp mot Gud. Då greip Gud inn og øydela menneska sitt verk. Det skal han gjera til slutt med alle folk.

12) I deg skal alle ætter på jorda velsignast, sa Herren til Abraham. 1. Mos. 12, 3. Han såg berre litt av denne velsigninga. Oppfyllinga kom først med Messias, Guds Son. Nå kan alle som trur på Kristus, få del i den største velsiginga som finnest: Frelse frå synd og tilgang til himmelriket. Me kan ikkje tenkja oss noko større. Eg må spørja: Er du av dei som er velsigna slik?

13) Dreg du til venstre, så dreg eg til høgre, sa Abraham til slektningen Lot, 1. Mos. 13, 9. Her viser han eit fint trekk som menneske og gudsmann. Abraham hadde fått lovnad på alt. Nå gir han den andre høve til å velja først. Mange tenkjer nok først på seg sjølv og kvar som batar oss. Bibelen er klar: Ingen må berre sjå på sitt eige, Fil. 2, 4. Det må vera målet vårt.

14) Melkisedek var prestekonge, 1. Mos. 14. Han er bilete på Messias og er nemnd i Salme 110, 4 og Hebr. 7. Han velsigna Abraham, og det var ei velsigning frå Den Høgste Gud, v. 19. Jesus er også vår øvsteprest som sona synda og vår konge som styrer alt. Ei stor velsigning me truande har fått, er syndeforlatinga. Han reinsar oss frå alt vondt. Du har vel teke imot det?

15) Mannakornet i dag er frå 1. Mos. 15, 6: ”Abraham trudde Herren…” Slik vart han rettferdig og frelst. Det var ikkje på grunn av ein einaste ting han sjølv hadde gjort, ikkje bøna, viljen til å leva rett eller offer. Nei, Abraham høyrde Gud tala, v. 1 og 4f. Og det trudde han. Det er vegen for oss og alle andre. Tru på Jesus, så blir du frelst. Apg. 16, 31.

16) Sarai sa: Gå inn til trælkvinna mi. 1. Mos. 16, 2. Her tek Sara saka i si eiga hand og har ikkje tid til å venta på Gud. Dermed var det synd. Det var ikkje slik Gud ville at ætta til Abraham skulle bli. Hagar sin son var Ismael, og frelseslovnaden var ikkje knytt til han. Det gjaldt Isak, han var fødd etter lovnad frå Gud. Det fylgjer aldri sann velsigning med å gå sine eigne vegar. Lat oss lytta til Guds ord, og fylgja det.

17) Eg vil gjera ei pakt. 1. Mos. 17, 2. Ei pakt er ein avtale. Somme gonger lovar begge partar å gjera sitt. Sjølve pakta er her einsidig. Gud skal gjera alt. Guds lovnad er stor. Abraham skal verta far til mange folk, og Gud skal vera deira Gud. Folket skal få Israels land til eige, står det. Det gjeld folket etter Isak, v. 21. Bibelen gir altså Israels folk rett til Israels land. Det ordet kan ingen ta frå dei.

18) I kap. 18 finn me Abraham i djup bøn for ein gudlaus by og eit syndig folk. Han ber igjen og igjen om at Gud skal spara byen, heilt ned til ti rettferdige. Og Gud sa: Då skal eg spara byen. Men så mange var det ikkje. Øydelegginga kom. Me som Guds born i vårt land ser gudløysa ikring oss kvar dag. Skal ikkje me be meir om land og folk? Vil du og be – sterkt for folket?

19) Røm for livet, 1. Mos. 19, 17. I  1930-omsetjinga stod det: Fly for ditt livs skyld! Det var engelen som ropte til Lot. Domen kom over Sodoma, vil du bli berga, må du røma nå! Det hastar. Lot svara fyrst: Å nei. Slik er det med mange nå også. Denne verda heng så fast i folk. Det åndelege får venta. Høyrer du ennå ein gong: Røm for livet, inn til Jesus. Der er ei ferdig frelse som ventar.

20) Abraham sa om Sara: Ho er syster mi. 1. Mos. 20, 2. Slik hadde han tala i Egypt og, kap. 12, 13. 15. Men det var ikkje rett. Dei var i slekt, men saka her er at ho var kona hans. Han brukte løgn. Han tenkte berre sine eigne tankar, v. 11. Herren vil me skal tenkja som han, og det er bibelske tankar. Våre tankar og vilje fører til synd og skam. Lat det vera ei åtvaring til oss alle nå.  

21) Herren såg til Sara, 1. Mos. 21, 1. Ho kunne ikkje få barn, og ho var gammal. Det såg vonlaust ut for dette ekteparet. Då greip Herren inn og gjorde eit under. Isak var frukta av det. Det er underleg når Gud grip inn, for han gjer ofte det umogelege. Då viser han at Han er Gud.

22) Abraham ofre vêren i staden for son sin, 1. Mos. 22, 13. Han var viljug å ofra alt for Herren. Då fekk Abraham sjå ein annan måte: Ei skulle ta Isak sin plass. Vêren døydde, men guten gjekk fri. Er ikkje det eit sterkt bilete på det Gud gjorde på Golgata: Jesus gjekk i døden i vår stad, vart vår ”stedfortredar”. Alle som trur på Jesu gjerning, blir frelst frå synd og dom.

23) Ein framand og utlending er eg, seier Abraham i 1. Mos. 23,4. Han kom frå eit anna land, men fekk Kana’an av Herren. Med oss er det på same måte. Som kristne vert me aldri heime her i ei syndig verd. Me er framande, på veg mot himmellandet. Lat oss aldri gløyma det!

24) Ved kveldstid gjekk Isak ut på marka for å ha ei stille stund, står det i 1. Mos. 24, 63. Han hadde vore ute på reis og kjende trong for stille. Difor fekk me også kviledagen, heilt frå skapinga av er den med. Lekamen og sjela treng eit pusterom for å overleva. Men den beste stille stunda for ein kristen er lønnkammeret! Gå inn der, sa Jesus. Mat. 6, 6. Kvilestunda blir ei møtestund med Gud.

25) Esau og Jakob var brør, men så ulike. Slik ringakta Esau fyrstefødselsretten, står det. 1. Mos. 25, 34. Han selde arven for litt mat. Vår ”rett” hjå Gud er å bli hans barn. Ofte ser me mange som ikkje bryr seg om det. Dei ringaktar Guds rike og søkjer denne verda. Moses valde heller å lida vondt enn å nyta synda ei kort stund. Hebr. 11. Det gjekk ikkje godt med Esau, Mal. 1, 2-3. Rom. 9, 13.


26) Isak grov opp att brunnane som Abraham hadde grave opp, 1. Mos. 26, 18. Filisterane hadde øydelagt dei. Vatn frå ein brønn var livsviktig for folket. Å fylla dei med jord var difor alvorleg og teikn på motstand. Isak hemna seg ikkje slik det ofte gjekk mellom heidningar. Tenarane hans tok fatt på nytt, og dei fann til og med nye kjelder, v. 19. Det er eit godt føredøme for oss.

27) Isak sa til Jakob: Målet høyrer Jakob til, men det er hendene åt Esau. 1. Mos. 27, 22. Jakob hadde lurt faren og med det synda. Han prøvde å vera ein annan enn den han var. Slik er hyklarane, dette ordet tyder skodespelar. Nå fekk han ein velsigning som broren skulle hatt. Han laug til og med for faren, v. 24. Og då levde han ikkje etter Guds vilje og plan.

28) Her er sanneleg Guds hus, sa Jakob i Betel, 1. Mos. 28, 17. Han er på veg til Mesopotamia, som faren hadde bede han om. Og nå får han eit møte med Gud som han aldri gløymde. Han såg himmelstigen og fekk lovnad om landet som Abraham hadde fått. På bakgrunn av synda hans var det rein nåde. Me er i grunnen i same båt. Me har ingen rett, men får alt som gåve av Gud.

29) Kvifor har du lurt meg? sa Jakob til Laban, 1. Mos. 29, 25. Han elska Rakel, men fekk søstera Lea. For å få Rakel måtte han tena sju år til. Han blei lurt av verfar sin, slik Jakob sjølv hadde lurt sin far, kap. 27, 36. Me må ofte betala for synder me har gjort. Det er ikkje straff i vår meining. Gud vil læra oss noko ved det, at synd er galt også reint menneskeleg.

30) Gud har dømt, han har høyrt bøna mi, 1. Mos. 30, 6. Slik talar Rakel. Ho hadde ikkje born, medan søstera fekk fleire. Ho trudde det skulle skje ved ei surrogatmor, som Abraham og Sara, 1. Mos.16. Men Gud kom også Rakel i hug og høyrde bøna hennar slik at ho fekk born, v. 22ff. og kap. 35, 17f. Dei skulle læra å venta på Guds time, det er ofte vanskeleg for oss.

31) Bryt opp no, 1. Mos. 31, 13. Tida var komen då Jakob skulle dra heim att. Det var ikkje lett. Han fekk strid med verfar sin om eigedomen. Men heim måtte han, det var i Kana’an han skulle bu. Difor gjorde han seg reiseklar, v. 17. Alle menneske er på reis gjennom livet. Spørsmålet er no om du og eg er reiseklar? Er me på veg til himmellandet? Jesus er vegen dit.

32) ”Eg slepper deg ikkje utan at du velsignar meg.” 1. Mos. 32, 26. Det var Jakob som kjempa med Guds engel. Og kampen er bøna. Han stridde med engelen og vann, skriv Hoseas. Han gret og bad om nåde, ja, han møtte Gud, står det. ”I bøna verkar Guds Ande, i bøna ligg Guds eiga kraft,” skriv Fjellstedt. Den vil eg ikkje sleppa frå meg, sa Jakob. Her kan me fylgja han. Då får me velsigning.

33) Jakob gav Esau gåver. ”For Gud har vore god mot meg, og eg har nøgda av alle ting,” 1. Mos 33, 11. Dei hadde vore fiendar etter Jakob sitt svik. Nå kappast dei om å hjelpa kvarandre. For Jakob var det uttrykk for Guds nåde. Gud hadde vore god trass i sviket hans mot far og bror. Også her er me i same båt som han: Frelst av berre nåde.

34) Ei underleg hending er omtala i kap. 34. Der er både synd og kjærleik omtala. Det gjeld Sikem og Dina. Hovdingsonen Sikem elska Dina, hjarta hang ved henne og han tale til henne i kjærleik, v. 3. Han tala til hjarta hennar, står det. Men han krenkte og vanæra henne. Det enda med svik og hemn og drap. Synd er ikkje Guds born verdig.

35) Gud tala med Jakob og ber han dra til Betel. 1. Mos. 35, 1ff. Jakob var viljug og gjekk. Og då sa han til husfolket: ”Få bort dei framande gudane som finst hjå dykk! Reinsa dykk og byt klede.” Og Jakob begrov avgudane. Ingen av oss kan leva med Gud på same tid som me har avgudar, jfr. 1. bodet. Synda og verda må bort og gravast ned. Det var då det otte over folket – når dei levde heilagt.

36) I kap. 36 er ætta åt Esau rekna opp. Det er broren Jakob si slekt som vart den bibelske. Esau var utafor. Men også han hadde samla seg mykje godt og husdyr. Landet var lite og husdyra mange, slik at det ikkje var plass til alle i Guds land. Difor for han til eit annan land, v. 6f. Guds rike høyrer Guds folk til, dei andre må vera i eit anna land! Guds rike og verda kan aldri sameinast.

37) Frå kap. 37 i 1. Mosebok handlar særleg om Josef. Det er ei fin og merkeleg soge. Han var særleg elska av far sin, og det fekk han motbør for.  Som om han kunne hjelpa for det! Brørne hans kasta han ned i ein brønn, og det var den visse død. Gud ordna det slik at det kom nokre handelsmenn som skulle til Egypt. Så selde dei broren og trudde alt var over med det. Men Gud har ein lang plan.

38) Dette kapitlet er ein parentes i soga om Josef. Det handlar om Juda sine søner. Her er også synd og lyst blanda saman slik det ofte er i menneskelivet. I kap. 49, 4ff finn me Jakobs velsigning og profeti om Juda. Kongane tilhøyrde denne stamma, og nett der finn me profetien om Fredsfyrsten, Messias. Det er døme på at alt er av nåde i Guds rike.

39) ”Korleis skulle eg då gjera så stor ein vondskap og synda mot Gud?” 1. Mos. 39, 9. Josef vert freista til synd av kona til Potifar. Men Josef er ein rettvis og gudfryktig mann. Det hende fleire gonger, men då flykta han. Potifar sette han i fengsel, men ”Herren var med Josef,” v. 21. Slik er det for ein som vil leva rett for Gud. Det kan kosta noko, men Gud er med.

40) Han gløymde Josef, kap. 40, 23. Å gløyma er svært vanleg, og det aukar visst på med åra. Her gjeld det Faraos munnskjenk som gløymde Josef då han sjølv kom ut or fengslet. Han var nok så oppteken av seg sjølv og sin nye stilling, at fangen Josef vart borte for han. Me kan óg gløyma, både den stille stunda med Gud og våre tidlegare vener. Det gjekk heile to år før munnskjenken minnest det. 41, 1 og 9.


41) Farao har to draumar. Josef skal tyda dei. Nå viser han seg audmjuk: ”Det står ikkje til meg, Gud skal gje eit svar,” v. 16. Om lag på same måte svara Daniel i Babel, Dan. 2, 34. Slik er det med alle sanne kristne. Me har ikkje noko i oss sjølve. Visdom og vit og kraft – alt er av Gud. Det er når me gir han all ære, at noko skjer i Guds rike. Gud kan berre bruka dei små.

42) Josef ”let som han var framand for dei,” 1. Mos. 42, 7. Josef kjende brørne sine att, men dei kjende ikkje han. Og han ville ikkje ennå visa kven han var. Han måtte prøva dei ei stund. Difor skjulte han seg for dei nå. Det hender Gud må gjera det med oss og. Han vil sjå om me vil vera hans born i sanning, både i vonde og gode dagar. Om du har motgong no, vil du snart sjå lys i tunellen.


43) ”Josef skunda seg bort, for hjarta hans brann av kjærleik til broren,” 1. Mos. 43, 29. Josef har ennå ikkje vist kven han var. No møtte han og Benjamin, heilbror hans. Då vart han gripen og makta ikkje meir. Han skunda seg bort og gråt. Tenk han skulle få oppleva det. Det utrulege hender nokre gonger, både menneskeleg og kristeleg. Og livet tek nokre gonger omvegar, slik me ser det.


44) ”Lat tenaren din vera att som træl,” 1. Mos. 44, 33. Josef set dei på prøve endå ein gong. No ville han at Benjamin skulle vera att medan dei andre reiste heim med kornet. Då står Juda fram og ber om at han kunne vera att – ”i staden for guten”. Han skjøna at faren elles ville ta det tungt. Gud vil prøva oss, om me er viljuge til å vera tenarar og ofra noko for andre.


45) ”Han såg vognene som Josef hadde sendt … og Israel sa: Eg vil fara av stad,” kap. 45, 27f. Jakob trudde ikkje at han skulle få sjå Josef att. Sønene prøvde å overtyda han om at Josef levde. Men hjarta var kaldt – heilt til han såg alle gåvene og vognene. Då vakna han. Det er ofte slik: Først når me høyrer evangeliet om Guds nåde, blir kallet klårt. Jo, ”Jesus vil ha alle, selv om niognitti var, innen folden…


46) ”Ottast ikkje for å fara ned … Eg vil sjølv gå ned med deg.” 1. Mos. 46, 3f. Jakob var nok ikkje så viss på om reisa ville lukkast. Han var gamal nå. Då tala Gud med han om natta og sa: Eg er Gud. Han trong ikkje ottast. Då fekk han óg forsikringa om at denne Gud ville vera med på reisa, heilt fram. Det same sa Jesus då han bad læresveinane om gå ut i verda som misjonærar.


47) Jakob og brørne fekk ”den beste del av landet,” 1. Mos. 47, 11. Det var i Gosen, v. 27. Josef viser omtanke for slekta si og vilje til å hjelpa dei. Nå hadde han makt til det. Far og brør skulle ha det beste som var i Egypt. Og slik hjelper Gud sitt folk. Me får det beste Gud har alt her i livet – med syndeforlating og barnekår og evig liv. Til slutt skal me for alltid bu i himmelriket. No betre finst ikkje.


48) ”Den Gud som var hyrdingen min frå eg vart til og til denne dagen,” seier Jakob på sjukelega då han velsigna Josef, kap. 48, 15. Slik hadde han opplevd livet. Heile tida hadde Gud vore der med hjelp, slik David song om seinare, Salme 23. Då Jesus kom omlag tusen år etter, kom han som den gode hyrdingen. Joh. 10, 11. Ved tru på han eig me hans hjelp kvar dag.


49) I kap. 49 har me Jakob sine ord og velsigning til kvar av sønene, dvs. stammane i Israel. I v. 28 står det så: ”Han velsigna dei, kvar av dei velsigna han med den velsigning som fall på han.”  I Guds rike får kvar av oss vår eiga velsigning. Alle Guds born får noko av Han, sjølv om ikkje alle er like. Lat oss læra å setja pris på og takka for nett det me får.


50) ”De tenkte vondt om meg, men Gud tenkte det til det gode,” 1. Mos. 50, 20. Josef seier det til brørne sine som hadde selt han til Egypt. Han var sendt i førevegen for å vera til hjelp for familien seinare. Slik handlar Gud ofte. Menneske gjer oss vondt. Men Gud vender det vonde til det gode i si tid. Det skjønar ikkje med alltid, difor er det viktig å vera tålsame.


søndag 22. mars 2009

I Guds kjærlighet.

Bli i min kjærlighet.

Johs 15, 9.


Vi strever med så mangt for å komme høyere opp og lenger fram i vår kristendom. Men det lykkes så lite, og så synker vi atter sammen i mismot, i lovtrelldom, i strev og tvil.


Tenk om vi hørte og fulgte disse Jesu ord: Bli i min kjærlighet!


Vær der med din tro, din synd og dine sår! Legg også alle dine byrder der, nåtid og framtid, dagen i dag og den dag du ennå ikke har sett. Det er den beste plass for oss alle i liv og i død. Det er også der vi skal være i all evighet.



Didrik Medhaug (svigerfar).

Før 1998.

torsdag 8. januar 2009

Bordvers.


Bordvers
- etter maten.
Mel.: Jesus, du kjære, ta plass ved …
.
Takk for din nåde, og takk for ditt ord,
Takk for at vi kan gå mett fra vårt bord.
Hjelp oss å gå på den hellige vei,
Så vi kan samles hos deg.
8.1.09. ndh.


- før maten:
I troen på Guds gode ord,
vi smales nå til dekket bord.
Deg Gud til ære, oss til gavn,
så får vi mat i Jesu navn.
ukjent, mai. 2013.

onsdag 1. oktober 2008

H.E.Nissen: andakt.

Evangeliet er en Guds kraft til frelse.

Der er mange skyer på himlen. De mørkeste hviler over store dele af Guds folk og formørker åndelig erkendelse og klarsyn.
Vi har tidligere været få; men går vi bare få årtier tilbage, havde vi i langt højere grad fælles fodslag, end tilfældet er i dag, hvor der må kæmpes ikke alene udadtil i forholdet til verden, men også indadtil i de kristne organisationer.
Denne kamp gør mange sandhedsvidner tvivlrådige og modløse.

Men under uvejrshimlen er der grund til at standse op for det vidunderlige, at vi har evangeliet!
I århundrede efter århundrede har det bevist og stadfæstet sin kraft. Og det er i sandhed ikke en hvilken som helst kraft, der er tale om. Det er intet mindre end Guds kraft. Den rejser fra døde. Det har den gjort i hver eneste frelst synders liv.
På trods af et splittet Guds folk, er der også i dag nogle, der er genfødt og frelst ved evangeliet. I troen er de bærere af Guds frelsende kraft.

Denne kraft lever i magtesløshed. Den er skjult for både verden og vores fornuft. Den lever og virker dèr, hvor alt drejer sig om Jesus. Han er centrum og fylden i evangeliets kraftfelt. Derfor vil vi på ny se hen til ham - Guds lam på forsoningsbjerget. Blodet har ikke mistet sin frelsende magt. Halleluja!

Hans Erik Nissen

forkynner
DagenMagazinet. Her hentet fra Nyt-i-nattens nyhetsbrev.

onsdag 10. september 2008

Forsamlingen.

Vår forsamling – og de unge.

Av H. E. Nissen.

La oss ikke holde oss borte fra vår egen forsamling, slik son noen har for vane. Hebr. 10, 25.


Satan forsøker å gjøre oss kritiske overfor vår egen forsamling. Særlig setter han inn på tenåringer fra kristne hjem. Han prøver å skape motvilje ved å peke på eldre kristnes feil og at de tvilholder på det gamle og tilvante.


Det er sant at ikke alt i menigheten er som det skal være. Det er det ikke i et kristens hjem heller. Likevel skal vi verken forlate hjem eller menighet.


Foreldre skal lytte til barna sine, men det er ikke de unge som skal bestemme. Vi kan lære mye av de unge. De kan hjelpe oss så vi ikke stivner i former og tradisjoner. Men den åndelige kursen og linjen i en menighet skal settes av erfarne og modne kristne, som Gud og mennesker har betrodd denne oppgaven.


Det kan være vanskelig for de unge og bøye seg for det. De mener at fremtiden er deres. I skuffelse forlater derfor noen sin egen forsamling og prøver et annet sted.


I begynnelsen ser alt godt og lovende ut. Men tiden åpenbarer også svakhetene på det nye stedet. Det viser seg at ikke alt er bedre der. Derfor føler man seg heller ikke riktig hjemme i den nye sammenhengen. De møter ikke så ofte. Kanskje forsøker de et tredje sted, men resultatet blir det samme. Etter det glir de like stille ut av enhver menighetssammenheng.



Lyder Guds ord sant og rett i din forsamling, da er din plass der selv om det kan være mye du skulle ønske annerledes. Herren vil bruke deg der hvor han har satt deg. Som et lem i menigheten kaller han deg til å elske og tjene. Vær derfor trofast mot din egen forsamling.

(H. E. Nissen i andaktsboken: Ett er nødvendig, 10. sept.)